Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Grenzen:
Ik geef mijn grens met zachte hand,
niet uit verzet, maar met verstand.
Geen muur van steen, geen harde lijn,
maar wat ik voel, en dat is fijn.
Ik leerde luisteren naar mij,
naar wat klopt, dat maakt me vrij.
Niet altijd “ja”, niet altijd meer,
maar eerlijk zijn, dat telt zo zeer.
Een grens is liefde, heel bewust,
het geeft mij adem, ruimte, rust.
Het is een teken, hier sta ik,
met open hart, wat rustig tikt.
Ik sluit niets af, ik nodig uit,
wie binnenkomt, komt zachtjes luid.
Want grenzen maken helder licht,
ze tonen mij eerlijke gezicht.
Ik kies met zorg, met mild gewicht,
voor wat mij voed, en wat mij sticht.
Niet minder warm, juist meer compleet,
omdat ik nu mijn grenzen weet.