Al sinds mijn tienertijd schrijf ik geregeld gedichten. Vaak om opgekomen gedachten en gevoelens een plek te geven. Na een lange tijd van niet schrijven, merkte ik dat ik het miste. Ik geef mezelf nu dan ook de ruimte om te ontdekken of ik het nog net zo fijn vind. Zoals je ziet is het me gelukt om een gedicht te schrijven die ik graag met jullie wil delen.
Grenzen
Ik geef mijn grens met zachte hand,
niet uit verzet, maar met verstand.
Geen muur van steen, geen harde lijn,
maar wat ik voel, en dat is fijn.
Ik leerde luisteren naar mij,
naar wat klopt, dat maakt me vrij.
Niet altijd “ja”, niet altijd meer,
maar eerlijk zijn, dat telt zo zeer.
Een grens is liefde, heel bewust,
het geeft mij adem, ruimte, rust.
Het is een teken, hier sta ik,
met open hart, wat rustig tikt.
Ik sluit niets af, ik nodig uit,
wie binnenkomt, komt zachtjes luid.
Want grenzen maken helder licht,
ze tonen mij eerlijke gezicht.
Ik kies met zorg, met mild gewicht,
voor wat mij voed, en wat mij sticht.
Niet minder warm, juist meer compleet,
omdat ik nu mijn grenzen weet.