Soms voel je dat het tijd is om opnieuw te beginnen. Niet omdat alles fout gaat; maar omdat je voelt dat je terug wilt naar iets wat ooit zo normaal was. En na lange tijd dit gevoel te hebben gehad, maar er niets mee te doen; besloot ik dat het anders moest. Want wachten tot een moment dat nooit gaat komen werkt niet. En zo besloot ik dat het tijd was om opnieuw te beginnen met schrijven. Niet alleen het schrijven van blogs, maar ook het schrijven in een dagboek.
Lang heb ik het niet gedaan. Soms omdat ik te druk was, soms omdat ik niet wist wat ik moest schrijven. En eerlijk? Soms ook omdat ik bang was voor wat ik zou tegenkomen als ik echt eerlijk zou zijn. Mijn gedachten en gevoelens wegdrukken voelde makkelijker, als ze aankijken. En hoewel ik weet dat weglopen voor je gevoelens niet werk, heb ik het een tijd lang gedaan. Wat nu anders is, dat ik toch weer begonnen ben? Ik heb geen idee; ik denk dat ik geinspireerd raakte om dingen te gaan doen die ik leuk vind. Of om de dingen te doen die ooit zo normaal waren.
Enzo begin ik weer. Niet perfect, niet met een strak plan, maar wel met zin om mijn gedachte te ordenen. Schrijven helpt me dingen op een rijtje te zetten. Het laat me stilstaan bij wat ik voel, wat ik meemaak, en waar ik van droom. Het hoeft niet mooi te zijn. Het hoeft zelfs niet kloppend te zijn. Het mag er gewoon zijn. Dit wordt mijn veilige plek. Een plek om te delen, om te dromen, om stil te staan, en om mezelf eraan te herinneren dat woorden kunnen helen. Dus hier begint ik weer. Een nieuw hoofdstuk, met open hart en open blik. En wie weet wat ik onderweg allemaal ga ontdekken.
Ik weet niet of iemand dit leest, al maakt het eigenlijk ook niet zoveel uit. Het gaat om de stap. De keuze om opnieuw te schrijven. Voor mezelf. En misschien, onderweg, ook een beetje voor jou.
Liefs,
Sharon Roos