Het begon allemaal heel onschuldig. Twee dames spraken me aan met de vraag: “Können Sie uns helfen?” Natuurlijk zei ik meteen ja. Ik wilde hen graag helpen, maar precies op dat moment begon mijn gestuntel. Zodra ik wilde antwoorden, veranderde mijn hoofd in een complete warboel van talen.
Ik heb nou eenmaal geen talenknobbel. En om het nog wat uitdagender te maken: ik ben dyslectisch. Taal en ik zijn nooit de beste vrienden geweest. Ik kan prima communiceren hoor, maar zodra er een vreemde taal om de hoek komt kijken, voelt het alsof mijn brein het verkeerde laatje opentrekt.
En dat gebeurde dus ook hier. In plaats van netjes in het Duits te antwoorden, begon mijn hoofd ineens in het Engels te denken. Dat was voor mij eigenlijk best bijzonder, want vroeger op de middelbare school was Engels juist de taal waar ik de meeste moeite mee had. Maar nu, uitgerekend in dit gesprek dacht mijn hoofd dat het slim was om Engels voorrang te geven.
Daarna schoot er door me heen: oh ja, wacht, dit moet natuurlijk in het Duits! Alleen toen ik mijn mond opendeed, kwam er een soort taalcocktail uit. Een mengsel van Nederlands, Engels en Duits, alles vrolijk door elkaar. Zinnen die waarschijnlijk nergens op sloegen, maar waar ik zelf op dat moment geen enkele grip op had. Gelukkig vonden de dames mijn gestuntel helemaal niet erg. Ze bleven vriendelijk, lachten mee en samen kwamen we er toch uit. Dat maakte het zoveel minder genant. Sterker nog, het voelde stiekem ook een beetje luchtig en grappig. Soms helpt het als je gewoon jezelf kunt zijn, ook als dat betekent dat je woorden een eigen dans maken.
Toen het gesprek voorbij was en ik weer wat rustiger werd, gebeurde er iets herkenbaars. Ineens kon ik in mijn hoofd wél de perfecte Duitse zinnen formuleren. Achteraf praten gaat blijkbaar een stuk beter dan op het moment zelf. Heel frustrerend, maar ook typisch ‘ik’. Want ja, ik ben dyslectisch. Ik heb geen talenknobbel. En toch: kom ik er uiteindelijk wel uit. Misschien niet foutloos of netjes, maar wel op mijn manier. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos