Lange tijd had ik geen idee hoe ik van een huis een thuis moest maken. Bij mijn ouders was het nooit veilig. Het voelde niet als een plek waar ik mezelf kon zijn, waar ik beschermd en geliefd werd. Het was een plek van spanning en onzekerheid iets wat me getekend heeft voor het leven.
Toen na verloop van tijd ook nog duidelijk werd dat ik uithuis geplaatst moest worden, stond mijn wereld op zijn kop. Ik moest begeleid gaan wonen, en kwam op een woongroep terecht waar ik me al snel realiseerde, dit zou een tussenstation worden. Het was nooit echt mijn plek. Hoewel ik het fijn vond dat er voor mij gezorgd werd, voelde het niet als een plek waar ik volledig mezelf kon zijn. Het was een tijdelijke oplossing, een ruimte die ik bewoonde, maar die ik nooit echt kon maken tot iets van mijzelf. Ondanks dat ik dat wel probeerde. Ik miste het idee van eigenheid, het gevoel van veiligheid en comfort die je zou verwachten van een thuis. Het feit dat er vanalles over je geschreven werd, er dingen voor mij bepaald werden vond ik vreselijk.
Pas toen ik uiteindelijk bij mijn ex-partner wegging, besefte ik hoe belangrijk het voor mij was om een echt thuis te hebben en te crieëren. Dat was het moment waarop ik begon te dromen van een plek waar ik helemaal mezelf kon zijn. Waar ik me veilig zou gaan voelen, en waar ik niet alleen fysiek kon verblijven. Het was een verlangen naar rust. Naar een plek die echt van mij is, en een plek waar ik me kan herpakken na alles wat ik heb meegemaakt.
Het proces om van mijn nieuwe huis een thuis te maken, was er niet een die van de ene op de andere dag gebeurde. Het was een langzaam proces van ontdekken, aanpassen en creëren. In het begin voelde het als een lege ruimte. Maar als snel werd het een plek die voor mij veel is gaan betekenen. Ik wist dat ik iets moest doen om het eigen te maken, maar het was niet altijd makkelijk. Ik begon met schilderijen maken, heel persoonlijk over dingen die ik leuk vind. Het was een manier om te verbinden met mijn jongere ik, maar ook om mijn emoties te uiten. Stap voor stap vulde ik de muren met mijn eigen werk, en elke nieuwe schilderij bracht me dichter bij het idee van een thuis. Het werd warmer, persoonlijker, en inmiddels kan ik zeggen dit is mijn plek.
En ja, mijn huis is echt een (roze) vrouwenhuis geworden! Mocht het je namelijk nog niet opgevallen zijn; ik hou van de kleur roze. Het symboliseert voor mij warmte, liefde en een beetje speelsheid. Het maakt alles levendiger, vrolijker. Het voelt als een eerbetoon aan mijn eigen kracht, als een manier om de wereld van mijn eigen keuzes en smaken te creëren. Het is mijn veilige cocon, mijn plek om te groeien en mijn leven te herontdekken. Ik ben er trots op dat ik nu een plek heb die volledig van mij is, die mijn identiteit weerspiegelt en waar ik me echt thuis voel. Voor het eerst in mijn leven kan ik zeggen: dit is mijn thuis. Een plek waar ik volledig mezelf mag zijn, een plek waar ik veilig ben en waar ik eindelijk mijn rust heb gevonden. Het heeft tijd en geduld gekost, maar ik ben zo dankbaar dat ik deze plek voor mezelf heb kunnen creëren. En dat maakt alles de moeite waard.
Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos