Vorige week gebeurde er iets onverwachts. Tijdens een afspraak bij de fysiotherapeute zei ze iets wat me echt even stil kreeg: “Dat ik voor haar een voorbeeld ben geworden. Dit omdt ik voor mezelf heb gekozen, aan mezelf ben gaan werken en omdat ik veel meer doe wat ik nodig heb, of leuk vind. “.
Het raakte me, maar eerlijk gezegd wist ik op dat moment niet goed hoe ik moest reageren. Het voelde ongemakkelijk. Ik geloofde haar haast niet, vooral omdat ik me moeilijk kan voorstellen dat ík een voorbeeld kan zijn voor iemand. En ik dus iemand kan inspireren. Dat iemand naar mij kijkt en denkt: “Wauw, dat wil ik ook kunnen.”
Ik vond het lastig om het compliment echt binnen te laten komen. Iets in mij wilde het meteen relativeren. Maar tegelijkertijd bleef haar opmerking toch ook in mijn hoofd hangen. Misschien ook wel omdat ik ergens diep vanbinnen weet dat ik veranderd ben. Het liet me inzien dat ik echt een andere versie van mezelf geworden.
Ik bendoel, ik ben beter voor mezelf ben gaan zorgen. Ik leer steeds beter mijn grenzen aan te geven en ik kan luisteren naar wat ik nodig heb. Ondanks het feit dat ik dit ook nu niet altijd makkelijk vind. Ik ben vrolijker, lichter en ik kan weer genieten van de kleine dingen. Van een kop thee in de ochtend, een wandeling in de zon, een fijne ontmoeting. Dingen die ik lange tijd niet meer opmerkte, geven me nu weer rust en plezier. En misschien is dat wel wat anderen zien. Ik ben niet iemand die alles perfect doet, maar ik ben iemand die groeit.
Ondanks dat ik merk dat ik het stiekem nog een beetje lastig vind om te geloven dat iemand zo positief over mij denkt. Hoop ik dat ik over een tijdje ook trots kan zijn op mezelf. En blij ben met het feit dat ik een voorbeeld ben voor iemand. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos