Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Gebroken:
Het komt niet zacht, het komt niet snel,
het zakt als mist, onzichtbaar fel.
Een woord, een blik, een zinnetje kort,
en plots is alles anders, mijn wereld is ingestort.
Een uitslag waar ik stil van ben,
een waarheid koud, ik ben niet meer zen.
Niet met een schreeuw, maar met een zucht,
verdriet vult langzaam de lucht.
Het zit in ogen, zwaar en moe,
in adem die ik stilletjes doe.
In hoop die breekt en langzaam dooft,
in dromen die ik had, waarin ik heb geloofd.
Een traan vind stil zijn eigen weg,
langs wangen, zacht, geen groot gevecht.
Maar diep vanbinnen schreeuwt het luid,
waar niemand kijkt, daar breekt het uit.
Verdriet maakt klein, verdriet maakt stil,
neemt het over, zonder dat ik het wil.
Een uitslag, zwart op wit gezet,
en ik voel hoe het mij opzij zet.
Toch blijf ik staan, al is het krom,
al voelt het leven, soms heel stom.
In al dat breken, al die pijn,
verlang ik terug naar er gewoon te zijn.