Soms is het leven gewoon… veel. Te veel. En als het te veel wordt, heb ik de neiging om mijn kop in het spreekwoordelijke zand te steken. Net als een struisvogel. Niet kijken, niet voelen, even niet bestaan. Zo was het ook dit weekend. Ik had net gehoord dat er nog een operatie volgt. Nog één. En hoewel ik het nieuws hoorde, kwam het niet echt binnen. Niet meteen. Mijn hoofd knikte ja, mijn mond zei “oké,” maar mijn hart? Dat ging op slot. En dus deed ik wat ik soms doe als het te zwaar voelt: ik dook weg. Letterlijk in mezelf, onder een dekentje van afleiding, stilte, een serie en een beetje breien. Even niets voelen. Even geen grote emoties. Even geen ik.
Maar hoe lang kun je daar blijven zitten? In dat veilige, maar ook eenzame gat? Al snel begon het te knagen. Een beetje verdriet, een vleugje angst, een snufje boosheid. Heel stilletjes. Tot het genoeg was. Tot ik voelde: ik wil weer lucht. En dus kroop ik er weer uit. Niet als heldin, niet als iemand met een kant-en-klare oplossing. Maar gewoon als mezelf. Met tranen in mijn ogen en een bibber in mijn stem, maar wel weer hier.
Waar ik de kracht vandaan haalde weet ik nog steeds niet, maar inmiddels ben ik ook iets realistischer gaan kijken naar mijn planning voor de komende weken. Waar ik eerst maar door bleef rennen, ben ik nu gaan voelen dat het oke is om dingen aan te passen. Om ruimte te maken voor herstel, voor rust, voor mezelf. Niet alles hoeft, niet alles moet. Wat beter past, mag voorgaan. En dat geeft adem en ergens ook rust. Langzaam begin ik weer terug te komen. Terug naar voelen. Naar erkennen wat dit nieuws met mij doet. Naar verdriet en kracht. Naar eerlijk zijn tegen mezelf, ook als dat niet comfortabel is.
Het is niet niks, nog een operatie. Het raakt me. En nu laat ik dat toe. Niet omdat ik zo stoer ben, maar omdat ik leer dat voelen minder eng is dan het onderdrukken. Dat ik kracht niet alleen toon als ik doorzet, maar juist ook als ik durf te breken. Dus hier ben ik weer. Buiten het gat. Nog een beetje wiebelig, maar ook dat is helemaal oke! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos