Ik had gehoopt dat ik dit stukje kon schrijven met trots, vol goede berichten over hoe goed het gaat met stoppen met nagelbijten. Maar de waarheid is: ik heb een stapje teruggezet. Of misschien voelde het meer als terugvallen. En dat is best moeilijk om toe te geven.
Het begon met een nagel die korter was dan de rest. Iets kleins, maar het voelde groot. Het zat me dwars. En toen kwam alles tegelijk. De afgelopen weken waren emotioneel chaotisch. Veel dingen die ik moest voelen, verwerken, dragen. En toen kreeg ik ook nog het nieuws over mijn nieuwe operatie. Hett was de druppel die de emmer liet overlopen. Ik kon mezelf niet meer tegenhouden. Alles wat ik zo graag onder controle wilde houden (inclusief mijn nagels) glipte even uit mijn handen. En nu… zijn ze weer kort en moet ik helemaal opnieuw beginnen.
Ik probeer nu niet alleen te kijken naar wat er ‘fout’ ging. Ik probeer ook te zien wat er goed ging. Dat ik het langer heb volgehouden, in een periode die mijn leven op zn kop zet. Ik bedoel, ik ben me nu bewuster ben van mijn patronen. En ergens was het misschien wel te optimistisch om te denken dat ik het in een keer kon. Ik probeer mezelf nu aan te leren dat het niet falen is, maar gewoon menselijk. Ik bedoel stoppen met een gewoonte gaat niet in een rechte lijn. Het gaat met vallen en opstaan. En dat is precies wat het is. Ik mag mezelf onderweg ook liefde en zachtheid geven. Ik begin dus opnieuw. En dat is oke! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos