Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Wanhoop
Een lichaam dat bonkt, een hart dat schreeuwt,
de dagen zijn zwaar, de nachten ontheemd.
Elke stap doet zeer, van binnen, van buiten,
en niemand die vraagt wat er gebeurt, als ik mijn hart voel sluiten.
De muren praten niet, de stilte is koud,
de klok tikt traag, het leven is onvertrouwd,
geen warm gebaar, geen zachte stem,
alleen ik, alleen hier, alleen vastgegrepen in een klem.
Ik roep soms zacht, maar hoor slechts echo’s,
mijn eigen stem die terugkaatst als sneeuw.
Wanhoop kruipt traag als schaduw over mij heen,
ik ben hier nog wel, maar voel me alleen.
Toch in dit duister, hoe zwak ook het licht,
hoop ik op iemand die mijn tranen ziet.
Een hand op mijn schouder, een blik die zegt:
je bent niet vergeten, je bent weer terecht.