Ik merk het langzaam maar zeker: ik zet eindelijk wat kleine stapjes vooruit in mijn herstel na de tweede operatie. Niet in grote sprongen, maar in kleine, waardevolle stapjes. En gek genoeg voel ik me daar steeds een beetje blijer door worden.
Sinds gisteren voel ik het weer: honger. En ja, ik weet het, vroeger mocht ik dat woord niet gebruiken. “Kinderen in Afrika hebben pas echt honger,” werd er dan gezegd. Maar toch, ik durf het nu hardop te zeggen: ik heb weer honger!! Geen enorme trek, maar wel weer eetlust. Niet alleen meer die “je moet dit echt opeten” porties die ik mezelf oplegde. Het voelt alsof mijn lichaam langzaam weer meedoet en dat is fijn.
Ook merk ik dat ik weer wat kleine dingen op kan pakken. Een paar pennen breien per dag lukt me weer, en zelfs m’n favoriete serie Call the Midwife kan ik weer volgen zonder halverwege af te haken. Het zijn zulke simpele dingen, maar ze betekenen veel.
En misschien nog wel het grootste verschil: de pijn is beter te doen. Ik zit niet meer op de klok te turen tot ik weer een pijnstiller mag. Sterker nog, ik heb zelfs al overwogen om een dosis over te slaan. (Overwogen, hè. Niet gedaan. Nog niet.) Wat me wel steeds blijft uitdagen, is mijn ongeduld. Ik wil vaak te snel, denk dan dat ik alweer van alles aankan. Maar gelukkig (of helaas) is mijn lichaam daar om me vriendelijk doch duidelijk terug te fluiten. Dus ik probeer te luisteren. Rustig aan. Het gaat langzaam. Maar het gaat, stapje voor stap. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos