Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Storm:
Stil ben ik naar buiten,
al stormt het binnen luid.
Gedachten razen als donder,
Tranen schreeuwen het uit.
Een brok in mijn keel,
Woorden die blijven hangen.
tussen hoop en waanhoop,
zitten vragen gevangen.
Verdriet sijpelt langzaam,
als regen door mijn huid.
Elke druppel is een herinnering
aan iets wat in mij schuilt.
Woede brandt fel,
een vuur zonder doel,
ik wil schreeuwen
maar onderdruk mijn gevoel.
Onmacht knijpt in mijn handen,
leeg en toch zo zwaar,
ik zoek naar een richting,
maar zie aleen gevaar.
En dan is er stilte,
een zachte adem, een zucht,
een moment van bezinning
opeens de leegte in de lucht.
Ik bijt op mijn tanden,
en staar door de mist.
Waar ben ik? Wie ben ik,
als ik dat nou eens wist!
Ik weet niet wat komt,
Ik weet niet wat blijft
maar in het niet weten,
ligt soms iets wat bevrijdt.
Misschien is dat bezinning:
Niet weten, niet kunnen,
gewoon zijn….en mezelf,
het te bewandelende pad gunnen.