Afgelopen week was intens. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Het begon begin vorige week al met mijn afspraak in het ziekenhuis. Ik had een gesprek, en eerlijk gezegd viel het me tegen. Het nieuws dat ik kreeg, wilde ik niet horen. En misschien nog wel erger, ik wilde het ook niet laten binnenkomen. Dus deed ik alsof het er niet was. Alsof ik het niet had gehoord en alsof het niet over mij ging. Ik kwam thuis en ben gewoon doorgegaan. Ik bleef hollen, omdat ik wilde bewijzen dat ik sterker ben. Dat ik wel sneller zou herstellen dan de artsen zeiden (ongeacht wat ik net tehoren had gekregen). Dus, ik zette mijn tanden erin en werd opnieuw VEEL te streng en hard voor mezelf.
Na anderhalve dag zei mijn lichaam STOP. En deze keer zo hard, dat ik het niet meer kon negeren. Ik werd letterlijk teruggefloten. Twee dagen kon ik niets anders dan huilen. Ik lag op bed; leeg, uitgeput en met vreselijk veel pijn. Het was een hel! Mijn lichaam dwong me werkelijk tot stilstand. Iets wat ik vreselijk vond/vind.
Weer kwam dat besef: ik kan zo niet doorgaan. Een inzicht dat me de laatste weken al vaker trof, maar waar ik telkens weer aan voorbij ga. Ik weet dat ik echt rustiger aan gaan doen, en moet luisteren naar mijn lichaam. Maar het is lastiger als ik kan toegeven. De eerste dagen na mijn opnieuw opgedaane inzicht gingen dan ook weer ‘fout’. Ze zaten opnieuw vol met dingen die ik moest doen. Niet omdat het werkelijk door moest gaan; maar omdat ik het niet durfde om aftezeggen. Dus daar ging ik weer. Rustig aan doen? Nee echt niet!
En dat voelt als falen. Vooral omdat iedereen me op het hart drukt: “Neem je tijd.” “Ga niet te snel.” “Luister naar je lichaam.” En ik wíl dat zo graag. Maar ik vind het echt ontzettend lastig. Wellicht ook omdat ik het nooit echt geleerd heb. In mijn jeugd is er juist ingeramd (letterlijk) dat ik niet moest luisteren naar mijn lichaam. Niet naar mijn gevoel, niet naar mijn grenzen, en niet naar mijn pijn. Ik moest gewoon doorgaan, niet zeuren, niet voelen. Het feit dat ik nu ineens wel moet voelen en luisteren is wennen. En tevens ook extreem moeilijk. Ondanks dat ik weet dat ik niet meer anders kan. Een week zoals afgelopen week wil ik namelijk nooit meer. Ik wil en kan mezelf niet nog een keer zo verliezen!!
Er zit dus niet anders op, dan nu werkelijk het stapje terug te zetten. De lat lager te leggen. Het nieuws van de afgelopen week te laten binnenkomen, te voelen wat dat betekend, en dan een realistischer plan te maken voor de komende tijd. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
One thought on “Hollen ipv stilstaan”