Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Ik blijf bestaan:
Ik kijk vooruit, maar zie geen pad,
lichten zijn gedoofd, alles lijkt plat.
De klok tikt door, ik blijf staan,
de wereld draait, het komt niet aan.
De toekomst roept, gevolgd door een schreeuw,
een vage mist, een dikke laag sneeuw.
Wat als ik val? Wat als ik breek?
Wat als alles stuk gaat, of verbleekt?
Ik doe mijn best, maar niets voelt vast,
de grond verschuift, ik ben tot last.
Iedere lach voelt als een leugen,
elke droom die valt in deugen.
Ze zeggen: “het komt wel goed”,
maar niemand voelt wat angst echt doet.
Het vreet je stil, het zuigt je leeg,
alsof je hart de pijn verzweeg.
Ik zucht, al is het zwaar,
ik zet een stap, al weet ik, niet waar.
Want stilstaan voelt, als langzaam sterven,
en ik heb hoop om iets te werven.
Dus laat de storm maar op me slaan,
ik tril, ik beef ik blijf bestaan!