Soms noem ik mezelf een georganiseerd chaoot. Klinkt misschien tegenstrijdig, maar het past precies bij hoe ik mij voel. Van binnen kan het stormen; druk, veel ideeën, duizend dingen tegelijk. En toch… als je mijn huis binnenloopt, is het op het eerste gezicht altijd netjes. Alles heeft een vaste plek! Elk bakje, elk laatje, elk hoekje heeft een doel. Niet zomaar, maar omdat ik het nodig heb.
Ik kom uit een verleden waarin alles perfect moest zijn. Geen ruimte voor rommel, geen ruimte voor fouten. Ik herinner me nog talloze momenten waarop mijn moeder schreeuwend, vloekend en agressief liet merken dat zelfs een scheef liggende afstandsbediening niet kon. Het heeft me gevormd, op sommige manieren ten goede, maar op veel manieren ook niet. Het maakt me te streng voor mezelf. Want als er nu iets rondslingert, of als de was niet direct gevouwen is, dan voelt het vanbinnen soms alsof ik faal. Terwijl het gewoon een sok is. Of een lege mok. Maar mijn hoofd maakt er soms iets groters van. Toch merk ik de laatste tijd iets nieuws. Ik begin te begrijpen dat een beetje rommel geen teken is van falen, maar van leven. En vooral: dat het niets zegt over wie ik ben als mens.
Ondanks mijn chaotische aard heb ik jarenlang geprobeerd alles onder controle te houden. De vaste plek voor alles zorgde voor rust. Want als ik weet waar dingen liggen, hoeft mijn hoofd het niet steeds te onthouden. Het gaf me overzicht, en dat zorgde dan weer voor ruimte.
Maar nu wil ik nog een stapje verder. Ontspullen. Niet meer alles bewaren “voor het geval dat”. Maar juist bewust kiezen voor wat ik echt gebruik, mooi vind of blij van word. Minder spullen, meer ruimte, letterlijk en mentaal. Want ik heb geen drie soorten drinkglazen nodig, als ik er maar een gebruik. En de creatieve boeken bewaren omdat ik er wellicht ooit iets mee ga doen? Nee, daar kan ik beter iemand anders blij mee maken.
Ik leer. Elke dag een beetje. Dat het niet erg is als mijn huis leeft. Dat ik niet faal als ik even geen energie heb om op te ruimen. Dat er rust kan zitten in structuur, maar ook vrijheid in een beetje loslaten. Dus ja, ik ben een georganiseerde chaoot! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Leuk om te lezen, een georganiseerde chaoot! Ik kan me er iets bij voorstellen, alles netjes op z’n plaats. Handig, dan vind je alles weer gemakkelijk terug, maar tegelijkertijd benauwt het me. Ik hou inderdaad meer van een huis, dat leeft. Dus overzichtelijk rommelig. Ik herinner me een huis, waarin ik woonde, grote woonkamer, waarvan verschillende bezoekers me vroegen of ik een werkster had. Man alleen, weetjewel(!). Maar, nee, niet dus. Ik pakte een stofzuiger als ik vond, dat het te erg werd. Dat was blijkbaar genoeg.
Waarom kom ik op je site? Je hebt een treffende omschrijving gegeven van het boek van Mirjam van Biemen over haar moeder. Een intens tragisch verhaal. Mirjam heeft ook lang en diep gespit om dat verleden boven water te krijgen. En het ook nog eens zuiver op te schrijven. Knap, want het onderwerp is erg beladen. Zeker als je er zo dicht op zit.
Ik vind het leuk om op jouw reactie te reageren (ik hou van schrijven). Je lijkt me een opgewekt, actief mens, dat ondanks je chronische ziekte positief in het leven staat. Chapeau! Blijf zo!