Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Niet alleen:
In stilte, hoor ik elke klok,
elk tikje, voelt als een diepe klop.
De kamer is vol, maar toch zo leeg,
alsof niets echt is, wat in me beweegt.
Ik kijk naar buiten, mensen gaan voorbij,
lachend, pratend, ze zijn niet mij.
Ik zie een glimlach, een hand in hand,
maar ik sta stil, ik heb met niemand een band.
Mijn hart roept zacht, maar niemand hoort,
mijn stem is stil, te vaak verstoord.
Ik wil verbinden, even zijn gezien,
maar ik blijf gevangen in het misschien.
En toch… heel zacht, een klein geluid,
een straaltje zon dat ik binnen sluit.
Een vogel fluit een lied voor mij,
de lucht wordt lichter, stil en vrij.
Ik adem diep, ik voel weer kracht,
er leeft iets nieuws ook in de nacht.
Misschien kom jij onverwacht,
een blik, een woord, een lach vol zacht.
Een hand, een stem, een klein gebaar,
en plots voelt alles minder zwaar.
Want hoop is licht, hoe klein ook maar,
en elke dag brengt iets al is het zwaar.
Dus ook al voel ik mij alleen,
ik weet: jij bent er, al is het niet meteen.
Er leeft een hoop diep in mij,
ik mag er zijn, ik hoor erbij.