Zolang ik me kan herinneren, ben ik bang geweest voor de tandarts. Niet zomaar een beetje bang, maar echt verlammend bang. Mijn hart bonkte al in mijn keel als ik alleen maar een tandartspraktijk zag. Ik weet ook precies waar het vandaan komt.
Toen ik nog op de basisschool zat, ben ik hard gevallen op het schoolplein. Zo’n val die je nooit vergeet. Mijn tanden gingen dwars door mijn lip heen en braken in stukjes af. Het bloed, de pijn, het ziekenhuis… het was een traumatische ervaring die zich diep in mijn lijf heeft vastgezet. Sindsdien voelde alles rondom mijn mond kwetsbaar en eng. De tandarts, hoe goedbedoeld ook, werd voor mij een directe link naar die nachtmerrie.
Daarbij was mijn thuissituatie vroeger ook allesbehalve helpend. Er werd bij ons thuis weinig aandacht besteed aan mondverzorging. Ik heb in mijn jeugd nooit echt geleerd hoe ik mijn tanden goed moest poetsen, laat staan dat er vaste tandartsafspraken waren. De zorg voor mijn gebit voelde als iets groots, iets wat ik zelf maar moest uitzoeken. En dat lukte me niet.
Op mijn twaalfde werd ik uit huis geplaatst. En ook daar werd er eigenlijk nooit gedacht aan tandzorg. Niemand die vroeg of ik naar de tandarts moest, niemand die erop toezag dat mijn gebit in orde was. Het was gewoon geen prioriteit simpelweg omdat het hun taak niet was. En dat, gecombineerd met mijn angst, heeft ervoor gezorgd dat ik van mijn twaalfde tot mijn negentiende geen tandarts heb gezien. Niet omdat ik het vergat, maar omdat ik het niet durfde. De angst was te groot, en de schaamte nog groter. Ik wist dat mijn gebit niet in topconditie was, en de gedachte dat iemand daar iets van zou zeggen, of erger nog, iets aan zou moeten doen, verlamde me. Het was makkelijker om het weg te stoppen, te doen alsof het niet bestond. Maar diep vanbinnen wist ik natuurlijk wel beter.
Op mijn negentiende veranderde dat. Niet omdat ik opeens dapperder werd, maar simpelweg omdat ik zo’n pijn kreeg dat ik niet meer kon negeren wat ik al jaren had uitgesteld. Ik MOEST naar de tandarts. In paniek zocht ik online naar een tandarts die gespecialiseerd was in mensen met angst. Gelukkig vond ik een praktijk waar ze echt begrepen wat ik nodig had. Rust, tijd en geen oordeel. En steeds dezelfde tandarts, zodat er vertrouwen kon groeien.
Langzaam begon ik mijn angst een beetje te temmen. Het ging niet vanzelf. Elke afspraak voelde als een kleine overwinning. Nog steeds voel ik de spanning nog door mijn hele lijf gieren, en geregeld rollen er angst tranen nog over mijn wangen. Maar ik ga!! En dat is voor mij het grootste verschil. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Mooi geschreven