Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Wanneer deuren fluisteren:
Een zucht ontsnapt, zo diep en zacht,
als wind die langzaam lichter lacht.
De last, die lang op schouders drukte,
valt weg, waardoor ik bloemen plukte.
De ketens van gedachtenspinsels,
breken los als oude beginsels.
Wat zwaar was, smelt nu in het licht,
als een zonnestraal op mijn gezicht.
Een deur die kraakt, maar openzwaait,
een pad waar nieuwe wind op waait.
Waar muren stonden, groeit vertrouwen,
de lucht weer helder, fris, klaar om te bouwen.
Adem in… en laat maar gaan,
de storm is moe, mag nu vergaan.
Wat rest is ruimte, zacht en groot,
een hart wat dokerte opnieuw verstoot.