Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Een dag teveel:
Ik sleep me voort, heb geen brandstof meer,
mijn hoofd protesteert, mijn lijf is teer.
Alles schreeuwt om stil te staan,
maar de klok tikt door, is verder gegaan.
Elke stap een strijd, elk woord te zwaar,
de wereld raast, ik blijf maar daar.
Mensen praten, ik knik wat,
hun stemmen drijven langs als nat.
Binnen brandt niks, geen vuur, geen zin,
alleen maar leegte, diep vanbinnen in.
Ik wil verdwijnen, slapen, vluchten,
gewoon weg, even mijn hart luchten.
Maar ik sta, ik ga, ik doe wat moet,
want stoppen voelt ook niet goed.
Dus ik lach, trek aan mijn jas,
en loop weer door net zoals, het altijd was.