De afgelopen weken werd het me even teveel. Terwijl ik bezig was om lichamelijk op te bouwen, sloeg de vermoeidheid ineens keihard toe. Het leek alsof mijn lijf zei: “Ho, stop nu! Dit gaat te snel.” En eerlijk? Dat voelde vet frustrerend. Want ondanks dat ik geen keuze had, wilde ik geen stapje terug doen. Terugschakelen voelt (voor mij) als verliezen. Maar ik merkte ook dat ik het nodig had. Even ruimte om gewoon te zijn en om te landen. Om mijn gevoelens toe te laten, hoe onhandig of zwaar ze ook voelden. Gevolgd door ontelbare pogingen om mijn gedachten te ordenen, al lukt dat soms maar half.
Alsof dat nog niet genoeg was, kwam er vorige week nog een onverwachte (spoed)operatie tussendoor. Mijn net aangepaste planning kon ik meteen weer loslaten. Opnieuw werd ik geconfronteerd met het feit dat dingen soms anders lopen dan ik wil. En dat raakt me. Het maakt me boos, verdrietig, maar ook stil!
Mijn hoofd is nu echt een wirwar van gedachten en gevoelens. Alles loopt door elkaar. Ik raak sneller van slag en kan mijn rust niet vinden. Soms weet ik niet eens wat ik voel. Ik heb gewoon tijd nodig om dit allemaal te verwerken. Ondertussen moet mijn lichaam opnieuw herstellen. Alweer… Nog een keer! Het kost me meer energie dan ik liefheb, en daar word ik soms moedeloos van.
En toch… ergens kijk ik vooruit. Ik kan niet wachten tot de drain eruit mag, waardoor de pijn hopelijk een stuk minder zal zijn. Dat lijkt nu zo’n belangrijke stap. Alsof ik dan eindelijk weer een beetje lucht krijg en wat vooruit kan. Tot die tijd probeer ik het klein te houden. Heel klein. Dag voor dag. Uur voor uur. Moment voor moment. En eerlijk? Dat is het lastigste van alles: geduld hebben met mezelf. Maar diep vanbinnen weet ik dat dit de enige manier is om straks weer stapjes vooruit te zetten. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos