Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
De buikachtbaan:
Mijn buik begon te mopperen,
“Wat heb jij nou weer gedaan?”
Alsof daar binnen in mijn lijf
een feestje fout was gegaan.
Ik draaide rond, ik werd wat groen,
het leek een achtbaan zonder rem.
Toen dacht ik: “Oké, dit wordt wat spannend…”
en hup, daar ging ik; netjes in de em.
Een plons, een splash, een gek geluid,
alsof ik meedeed met een act.
Niet chic, niet fraai, maar eerlijk waar,
het luchtte op, dat is een feit, exact.
Daarna zat ik glimlachend,
alsof ik net iets won.
Een vreemde strijd, maar hé ik dacht:
In mijn buik schijnt weer de zon!