Het is inmiddels ruim een maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef over nagelbijten. En eerlijk gezegd voelt het nu alsof ik in een heel nieuwe fase terecht ben gekomen. Mijn nagels zijn weer lang, echt lang en ik merk dat het nagelbijten steeds verder naar de achtergrond verdwijnt.
Wat me misschien nog wel het meest verbaast, is hoe gewoon het voelt om mijn nagels met rust te laten. Vroeger was het zo’n hardnekkige gewoonte dat één gebroken nagel al genoeg was om terug te vallen. Maar nu? Als er eentje afscheurt, knip ik hem gewoon netjes bij en laat ik de rest met rust. Geen paniek, geen alles-of-niets-gevoel meer. Het is alsof ik mezelf een nieuwe manier van omgaan met mijn nagels heb aangeleerd.
Grappig genoeg moest ik zelfs een beetje wennen aan het feit dat ik anders type op mijn laptop en telefoon. Het voelt vreemd, maar tegelijk ook bijzonder: elke keer dat ik dat merk, kan ik genieten van het simpele feit dat mijn nagels er gewoon weer netjes uitzien. En dat ik dit voor elkaar heb gekregen. En het gekke is: ik denk dat ik echt gestopt ben. Natuurlijk blijft het iets waar ik alert op moet zijn, maar voor het eerst voelt het niet meer als vechten. Het is rustig geworden. Mijn handen zijn geen bron van schaamte meer, maar iets waar ik met trots naar kan kijken. Het voelt nog een beetje onwerkelijk om dit te schrijven, maar ik geloof dat ik het eindelijk mag zeggen: ik ben geen nagelbijter meer. En wat een opluchting en blijdschap geeft dat! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos