De laatste weken heb ik last van iets nieuws. En eerlijk? Het is echt enorm vervelend, want het beperkt me behoorlijk. Ik word namelijk misselijk in de trein. In het begin dacht ik nog: ach, dat zal wel komen doordat ik net geopereerd ben en nog aan het herstellen ben. Mijn lichaam heeft de afgelopen tijd tenslotte al genoeg te verduren gehad. Maar inmiddels merk ik dat het niet zomaar overgaat. En dat is behoorlijk balen.
Uiteraard heb ik al wat dingen geprobeerd. Ik dacht bijvoorbeeld dat het misschien zou schelen als ik op een gewone stoel ging zitten, in plaats van in mijn scootmobiel te blijven. Dus ik vol goede moed wisselen van plek… maar helaas. Geen verschil. De misselijkheid blijft gewoon vrolijk aanwezig. Het rare is dat ik dit gevoel wel herken. Ik heb altijd al last gehad van wagenziekte in auto’s en bussen, maar in treinen had ik daar tot nu toe nooit last van. En nu dus ineens wel. Alsof mijn lijf heeft besloten: “Joh, laten we er nog een schepje bovenop doen, we waren nog niet klaar met beperkingen.” Tja, bedankt hè.
Wat het extra lastig maakt, is dat de misselijkheid meestal nog een stapje verder gaat. Op een gegeven moment krijg ik het gloeiend heet, en voel ik mijn gezicht rood worden alsof ik spontaan in een sauna zit. En geloof me: zo charmant is dat niet. Daarom heb ik tegenwoordig altijd een fles water bij me, en voor de zekerheid ook een zakje… voor het geval dat het echt misgaat. Je wil er niet aan denken, maar het geeft me wel wat rust om voorbereid te zijn. En dan komt misschien wel het meest bijzondere moment: zodra ik de trein uitreid en de frisse lucht mijn gezicht raakt, voelt dat als een opluchting. Alsof mijn lijf eindelijk weer even kan ademen en ik mezelf langzaam terugvind.
Het klinkt misschien klein, maar voor mij voelt dit best groot. De trein is voor mij een stukje vrijheid en zelfstandigheid. En nu moet ik ineens rekening houden met een lichaam dat ook daar tegen begint te sputteren. Dat maakt me soms boos, soms verdrietig, maar eerlijk gezegd soms ook gewoon moedeloos. En toch… een beetje zelfspot helpt. Ik grap nu weleens dat ik een soort ‘full option wagenziekte pakket heb. Auto’s, bussen, en treinen… ach die konden er ook nog wel bij. Lachen is misschien niet de oplossing, maar het maakt het wel iets draaglijker.
Voor nu hoop ik vooral dat dit iets tijdelijks is. Dat mijn lijf straks weer een beetje tot rust komt en de trein weer gewoon de trein kan zijn: een plek waar ik rustig kan zitten en vooruit kan, zonder dat mijn maag in protest komt. Tot die tijd: ademhalen, water bij de hand, frisse lucht zodra het kan… en maar hopen dat het meevalt. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos