Soms zijn er kleinde dingen die voor mij groot voelen. Voor mij is dat slapen met een dichte slaapkamerdeur. Klinkt misschien simpel, maar dat is het voor mij absoluut niet. Mijn slaapkamer loopt uit op de woonkamer, en zolang de schuifdeur openstaat, kan ik alles een beetje overzien. Zodra de deur dicht is, voelt het alsof ik afgesloten ben van de rest van mijn huis. En dat maakt me onrustig. Want stel dat er iets is… dan moet ik eerst die deur openen om te kijken.
Ik heb het eerder geprobeerd, maar dat ging niet zoals ik wilde. De spanning won het van de rust en ik sliep slechter dan daarvoor. Toch merk ik dat het belangrijk voor me is om het opnieuw te proberen. Een dichte deur kan me juist meer rust geven, minder prikkels en een gevoel van geborgenheid. Daarom ga ik nu toch opnieuw een nieuwe poging mee wagen.
Het voordeel van mijn schuifdeur is dat ik hem in stapjes dicht kan doen. Dat maakt het oefenen net iets makkelijker dan een gewone deur. Ik heb een plan gemaakt om rustig te wennen. Eerst twee weken een deken ophangen in de deuropening, zodat het al een beetje afgesloten voelt maar de deur niet helemaal dicht is. Daarna twee weken de deur half dicht schuiven, vervolgens een periode op een kier, en uiteindelijk helemaal dicht. Stap voor stap wennen, dat is de bedoeling.
Wat het extra lastig maakt, is dat ik al jaren last heb van nachtmerries. Die zijn een overblijfsel van trauma’s uit mijn jeugd en maken slapen sowieso al een uitdaging. Voor iemand zonder dit lijkt slapen met een dichte deur iets gewoons, maar voor mij voelt het alsof ik een extra muur over moet om dit te kunnen. Zodra de deur dichtgaat, voelt het voor mij alsog ik de controle verlies en dat maakt het behoorlijk eng.
Het is ook een stukje overleven. Sinds ik alleen woon, heb ik altijd het gevoel dat ik op mezelf moet passen. Dat ik klaar moet staan als er iets gebeurt, want er is niemand anders die dat doet. Met een open schuifdeur voel ik me veiliger, omdat ik dan sneller hoor wat er in de woonkamer of keuken gebeurt. Maar eerlijk? Dat is vermoeiend. Continu “aan” staan kost energie en geeft me geen rust. Daarom wil ik het nu opnieuw oefenen: om mezelf te laten merken dat ik veilig ben in mijn eigen huis, en dus ook met een dichte schuifdeur. Zodat mijn slaapkamer een plek kan worden/zijn waar ik echt tot rust kan komen. Spannend, onwijs. Moeilijk, zeker. Maar ik geloof dat het me gaat helpen. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
One thought on “Achter de schuifdeur”