Vorige week was het zover: burendag bij ons in de flat! Als lid van de bewonerscommissie organiseeerde ik (oke oke, met een beetje hulp van mijn medebestuur) de eerste burendag van onze flat. En ik kan wel zeggen dat het een groot succes was. Het was zo leuk om iedereen bij elkaar te zien, te kletsen, te lachen en gewoon even samen te zijn. Voor mij voelde het echt als een middag vol verbinding.
Toch merkte ik dat er wel een generatieverschil is. Met mijn 31 jaar ben ik duidelijk de jongste in een 55+ flat waar de meeste bewoners al 70+ zijn. En dat zie je terug in kleine dingen, zoals de muziek. Voor mij was het eerlijk gezegd niet helemaal mijn smaak (ik dacht een paar keer: dit hoeft van mij niet), maar mijn medebewoners genoten er zichtbaar van. Terwijl ik het geluid nogal hard vond en er een beetje last van had, zagen zij het vooral als extra gezelligheid. En stiekem moest ik daar wel om glimlachen: hoe verschillend we dingen soms ervaren, en hoe weinig dat eigenlijk uitmaakt.
Want ondanks die verschillen voelde ik me de hele dag enorm welkom. Iedereen was enthousiast, betrok me overal bij en maakte een praatje. Dat warme gevoel dat je écht onderdeel bent van de groep, deed me misschien nog wel het meest goed. Het mooiste is dat we allemaal zeiden: dit smaakt naar meer. En daar ben ik het helemaal mee eens. Want hoe groot de generatieverschillen soms ook lijken, deze dag liet zien dat het vooral draait om samen zijn. En dat gun ik ons allemaal nog veel vaker. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos