Vandaag ben ik jarig. 32 jaar. En hoewel dat een mijlpaal is, voelt het voor mij dubbel. Een verjaardag is voor veel mensen een dag van gezelligheid, taart en cadeautjes. Voor mij is het vaak ook een dag vol herinneringen die ik liever niet had.
Want eerlijk is eerlijk: verjaardagen zijn voor mij nooit “normaal” geweest. Niet in mijn jeugd, en ook niet in de periode dat ik begeleid woonde. Het waren dagen waarop pijnlijk duidelijk werd dat thuis geen echt thuis was, en dat begeleid wonen dat ook niet kon zijn. Waar verjaardagen voor anderen vaak warmte en verbinding betekenden, deden ze mij vooral herinneren aan dat gemis. En dat blijft, hoe hard ik ook probeer het los te laten. Zucht… Daarom ben ik ook al jaren geleden gestopt met het vieren van mijn verjaardag.
Toch merk ik vandaag dat het me raakt. Je kunt nog zo proberen te doen alsof het gewoon een dag als alle anderen is, maar ergens voel je dat het anders is. Het voelt toch als een soort markeringspunt is: weer een jaar ouder. En juist die confrontatie kan me ook verdrietig maken.
Mijn 31e levensjaar was pittig. Met alle operaties, mijn gezondheid die veel van me vroeg, en de worstelingen die ik daarbij voelde. Tegelijkertijd heb ik het afgelopen jaar ook beseft dat het leven wel gevierd mag worden. Dat ouder worden een cadeau is, hoe zwaar de weg soms ook is. Ik weet hoe kwetsbaar het leven kan zijn, en misschien juist daarom zou je er stil bij moeten staan.
Echter merk ik ook dat het voor mij nog te vroeg is om het uitbundig te vieren. Om een feestje te organiseren of mensen uit te nodigen. Natuurlijk zijn er mensen om me heen die dat met liefde zouden doen, maar diep vanbinnen voelt het voor mij niet juist. Alsof ik een rol zou spelen die ik zelf niet kan waarmaken. Dus gaat vandaag eigenlijk gewoon voorbij als een normale dag. Geen slingers, geen groot feest. Alleen ik, 32 jaar.
En dat voelt ergens ook eenzaam. Want al begrijp ik waarom ik het niet vier, toch knaagt er iets. Toch voel ik dat gemis van wat er nooit is geweest, en misschien ook nooit helemaal zal komen. Dus ja, ik ben vandaag jarig. 32 kaarsjes op de teller. Ik probeer er stil bij te staan, op mijn manier. Misschien klein, misschien stilletjes. Maar met het besef dat ik hier nog ben. En dat is, ondanks alles, iets om dankbaar voor te zijn. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
One thought on “Chapter 32”