Elke ochtend wanneer ik wakker word en mijn ogen open, zie ik hem daar staan. Groot, rustig, en stevig geworteld in de aarde: de boom die ik vanuit mijn raam zie. Het lijkt misschien iets kleins, maar deze boom is voor mij in de loop der tijd iets heel bijzonders geworden.
Op dagen die licht en zorgeloos voelen, is hij er; maar juist op de dagen die zwaar zijn, wanneer mijn lichaam me in de steek lijkt te laten, betekent hij nog zoveel meer. Soms word ik wakker met pijn. Niersteenaanvallen die me plots overvallen, of dagen waarop ik me afvraag hoe ik überhaupt de uren door ga komen. De vermoeidheid, het ongemak, het niet weten, het maakt alles zwaarder. En dan is hij daar. Die boom. Ik kijk naar buiten en zie hoe zijn blaadjes zachtjes dansen in de wind. Elk blaadje beweegt anders, maar toch horen ze allemaal bij dezelfde boom. Dat beeld geeft me rust. Het helpt me om even te ontsnappen aan het gevoel vast te zitten in mijn lichaam.
Als het waait, sluit ik soms mijn ogen. Dan hoor ik het ruisen door de bladeren en ben ik weer even terug op de camping van mijn jeugd. Daar waar ik speelde in het gras tussen de bomen, hutten bouwde van takken, en de wereld nog overzichtelijk en veilig voelde. Bij mijn opa en oma, midden in het bos, waar het leek alsof alles kon en niets hoefde. Die herinnering raakt me nog altijd. En op een gekke manier voel ik me dan even beschermd, alsof dat bos er nog ergens is, in mij. Alsof ik er altijd nog even heen kan, gewoon door te kijken naar deze boom.
Wat me het meest raakt, is hoe sterk hij is. Die boom staat daar al jaren. Hij heeft stormen doorstaan, hitte, kou, misschien wel bliksem of ziektes. En toch staat hij daar nog steeds. Stevig, vol leven. Dat geeft me kracht. Want als hij dat allemaal kon overleven, dan moet ik dit toch ook kunnen? Misschien buig ik soms, net als zijn takken in de wind, maar ik breek niet. En op de momenten dat ik denk dat ik het niet meer kan, herinnert hij me eraan dat ik sterker ben dan ik zelf soms geloof. Hij is mijn lichtpuntje, mijn herinnering, mijn kracht. En soms, als ik naar hem kijk, voel ik me een beetje gedragen. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos