Het is pas net een week geleden dat ik te horen kreeg dat er nog een operatie nodig is. Alles kwam best onverwacht, al werd het al snel iets wat in de toekomst gepland zou worden. Het werd als een stip op de horizon. Ik dacht: Het zal me niet zoveel doen als ik de datum hoor, want ik weet dat het moet. Ik ben er mentaal op voorbereid.
En vandaag kwam dan het telefoontje. De operatiedatum is bekend. En ineens… voelt het allemaal nog echter. Nog dichterbij. Alsof het nieuws van vorige week pas net begon in te dalen, en nu staat er ineens een vaste dag in mijn agenda. Een dag die opnieuw alles verandert. Ik dacht dat ik het wel aankon. Dat ik het nog een beetje op afstand kon houden. Het moet gewoon gebeuren, ik red me wel. Maar toen ik de datum hoorde, voelde ik iets in me verschuiven. Mijn ademhaling werd korter. Mijn hoofd liep vol. En voordat ik het wist, zaten de tranen al in mijn ogen.
Ik heb net even flink moeten huilen. Niet alleen van spanning, maar van alles bij elkaar. Van het besef dat ik hier niet zomaar doorheen ga. Dat het me raakt, meer dan ik misschien wilde toegeven. Misschien is het de snelheid van alles. Of het gevoel dat ik nauwelijks tijd heb gehad om eraan te wennen. Misschien is het ook gewoon angst, voor wat er gaat komen, voor het herstel, voor het onbekende, voor het feit dat ik de controle even kwijt ben.
Wat ik nu vooral voel, is dat ik even stil moet staan. Even mag voelen wat dit met me doet. Geen stoere houding, geen ik trek dit wel. Gewoon: even mijn gevoel. Het voelt kwetsbaar, maar ergens ook echt. Eerlijk. En misschien is dat precies wat ik nodig heb. Ik weet dat ik erdoorheen kom, dag voor dag, uur voor uur, minuut voor minuut, stap voor stap. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos