Vandaag is voor mij zo’n dag waarop ik de spanning al voel voordat hij echt begonnen is. Ik heb meerdere afspraken in het ziekenhuis en merk aan alles dat mijn lijf en hoofd daar onrustig van worden. Ik heb vannacht slecht geslapen. Niet omdat ik ergens concreet over lag te piekeren, maar meer door een onderliggende spanning. Het idee dat ik niet precies weet waar ik aan toe ben, dat er dingen kunnen veranderen of dat er misschien nieuws komt waar ik nog niet klaar voor ben.
Ik heb mezelf er nog niet echt toe gezet om de verschillende scenario’s uit te denken. Misschien omdat ik dat eng vind. Misschien ook omdat ik het gevoel heb dat het toch anders loopt dan ik kan bedenken. Maar diep vanbinnen weet ik wel dat ze er zijn. De verschillende ‘wat als’ gedachten sluipen erdoorheen. Soms op de achtergrond, soms opeens midden in een gesprek met mezelf. Het maakt me onrustig, en dat voel ik in alles.
De ochtend begon daarom wat zwaarder. Mijn hoofd voelde vol en mijn lichaam zwaar. Het is alsof mijn energie vandaag in een spagaat staat: een deel dat wil doorgaan, en een deel dat eigenlijk liever onder de dekens kruipt om even niet aan deze dag te hoeven beginnen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Dit zijn afspraken waar ik niet omheen kan, en waarvan ik ook weet dat ze nodig zijn. Dat maakt het ook dubbel: ik wil het achter de rug hebben, maar ik zie er ook tegenop.
Wat ik altijd lastig vind aan dagen zoals deze, is dat je zoveel over jezelf leert. Spanning legt alles bloot. Hoe je omgaat met onzekerheid, hoe je reageert op het niet-weten. Ik merk dat ik in een soort overlevingsstand schiet. Ik wordt zenuachtig waardoor ik soms ga ratelen. Ik probeer alles te plannen, alsof dat ervoor zorgt dat de dag voorspelbaar wordt. Maar juist in een ziekenhuis weet ik inmiddels: voorspelbaarheid bestaat daar niet. Je kan nog zo’n strak schema opstellen, er is altijd een kans dat het anders loopt.
Toch probeer ik mezelf vast te houden aan kleine dingen die me helpen. Een kop thee in de ochtend. Muziek in mijn oortjes onderweg. En het besef dat ik niet alles alleen hoef te dragen, al voelt dat soms wel zo. Het zijn die kleine ankertjes die maken dat ik vandaag niet volledig word overspoeld. Dus hier zit ik dan: gespannen, een beetje moe, maar ook klaar om de dag aan te gaan. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos