Na mijn eerste angsttandartsafspraak op mijn negentiende ben ik braaf blijven gaan. Elke controle, elke behandeling… ik was er. Niet zonder spanning, en zeker niet zonder tranen, maar ik ging. En dat was, en is, voor mij nog steeds een enorme overwinning. Waar ik vroeger jarenlang geen voet over de drempel van een tandartspraktijk durfde te zetten, zat ik nu elke keer opnieuw in die stoel. Bibberend, maar dapper.
Helaas bleef mijn slechte gebit me parten spelen. Ondanks dat ik sindsdien alles deed wat ik kon; goed poetsen, flossen, op tijd naar de tandarts, bleef ik klachten houden. Er was altijd wel iets. Een ontsteking, een afbrokkelende kies, een wortelkanaalbehandeling… En dat leidde er geregeld toe dat ik een tand of kies moest laten trekken. Iets waar ik me vreselijk voor schaamde.
In augustus 2024 kwam daarom het gesprek: wat als we zouden kiezen voor een kunstgebit? Natuurlijk ging dat niet zomaar, en zo’n besluit neem je niet van de ene op de andere dag. Maar mijn tandarts en ik hadden het er al meerdere keren over gehad, en omdat ik steeds minder tanden overhield, wisten we dat het moment eraan kwam. Uiteindelijk besloten we samen: dit is de beste weg.
Toch voelde het ergens als falen. Ik ben nog zo jong. Een kunstgebit hoort (in mijn hoofd, en vooral in het hoofd van de maatschappij) bij oudere mensen. Ik vond het moeilijk om dat beeld los te laten. Het voelde alsof ik iets niet goed had gedaan, alsof ik had “verloren” van mijn gebit. Maar na de plaatsing, toen alles begon te helen en ik langzaam gewend raakte aan het idee en het dragen ervan, begon er iets te veranderen. Het kunstgebit is, eerlijk gezegd, iets wat ik misschien zelfs al eerder had moeten doen.
Ik heb geen pijn meer! Geen ontstekingen, geen kapotte kiezen, geen nachten meer wakker liggen met bonzende kaakpijn. Ik kan weer “alles” eten en drinken. Koud water uit de koelkast, een ijsje op een zomerse dag… dingen die voor anderen misschien vanzelfsprekend zijn, maar voor mij voelt het als vrijheid. Een opluchting die ik al jaren niet meer had gevoeld. Tel daarbij op dat ik nu weer durf te lachen, en me niet meer schaam voor mijn gebit, dan snap je waarom ik me er zo veel beter bij voel.
In februari van dit jaar ben ik begonnen aan het traject voor mijn definitieve gebit. Inmiddels heb ik die al een tijdje, en nadat er vorige week nog wat kleine aanpassingen zijn gedaan, zit hij nu perfect! En dat voelt als een verademing. Geen pijn, geen drukplekjes, geen ongemak meer. Alsof het altijd al zo had moeten zijn. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos