Soms gebeuren er dingen waarvan je nooit had gedacht dat ze ooit zouden kunnen. Voor mij is dat dit moment. Ik schrijf dit bericht dan ook met een glimlach op mijn gezicht. Een ding is wel anders. Mijn glimlacht is niet van angst, niet van opluchting maar van rust. Iets wat ik me jaren geleden niet kon voorstellen dat dat ooit zou gaan gebeuren.
Gisteren had ik weer een tandartsafspraak. En weet je wat? Voor het eerst sinds ik me kan herinneren… was ik niet bang!! Geen slapeloze nacht. Niet wakkerliggen en pieren. Geen spanning in mijn buik. Sterker nog, ik heb de hele nacht gewoon geslapen. Zo goed zelfs, dat ik me ’s ochtends versliep waardoor ik avoor mijn doen) aan de late kant was. Iets wat me nog nooit is overkomen op een tandartsdag!
En toen ik eenmaal onderweg was, betrapte ik mezelf erop dat ik… zingend naar de afspraak ging. Ja, echt. Geen angst, geen zenuwen, alleen een vrolijke rust. De controle zelf? Nou, ik geloof niet dat ik ooit zo snel klaar ben geweest. Even kijken, even voelen, even praten en dat was het. Geen tranen, geen paniek, geen spanning. Gewoon even zitten, ademhalen, glimlachen… en weer naar huis.
Toen ik buiten stond, dacht ik: Was dit het nou? En meteen daarna: Wauw, dit was het dus echt!! Wat vroeger een nachtmerrie was, dagen van stress, slapeloze nachten, huilen in de stoel is nu gewoon… een normale afspraak van nog geen kwartier lang. En dat voelt zo onwerkelijk en fijn. Ik realiseerde me dat ik iets heb overwonnen wat jarenlang mijn leven beheerste. De angst die me zo lang tegenhield, die me liet vermijden, uitstellen en schamen is weg. Niet verstopt, niet tijdelijk onderdrukt, maar echt weg. Ik kan nu dan ook officeel zeggen: ik ben van mijn tandartsangst af!
En weet je wat het mooiste is? De tandarts zei dat ik pas volgend jaar weer terug hoef te komen. Een keer per jaar. Dat was echt ondenkbaar voor mij. Doordat ik zovaak last had van mijn gebit vond je mij (vroeger) toch wel met regelmaat bij de tandarts. En nu niet meer; ik heb dus een jaar vol rust. Een jaar waarin ik mag blijven lachen, niet van angst of opluchting, maar gewoon omdat ik het kan en durf.
Wat ik meeneem; dat angst echt kan veranderen. Dat iets wat ooit onmogelijk leek, op een dag gewoon een feit wordt. Niet omdat de angst nooit meer terug kan komen, maar omdat ik geleerd heb dat het niet voor altijd hoeft te zijn. Dat je met de juiste mensen, geduld, en vooral vertrouwen in jezelf, iets kan veranderen. Iets wat ik heb gedaan!! En dat, lieve lezer, is misschien wel een van mijn grootste overwinningen tot nu toe. Ik voel me weer vrij. Vrij van angst, vrij van schaamte, vrij om gewoon te lachen. Vol rust, vol trots, gewoon mezelf! Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Andere blogs over dit onderwerp:
– Een glimlach vol angst
– Een glimlach van opluchting