Al sinds mijn tienertijd schrijf ik geregeld gedichten. Vaak om opgekomen gedachten een plek te geven. Een tijdje geleden werd ik gevraagd om een gedicht te schrijven voor de gedichtenavond bij het zorgcentrum waar ik vrijwilliger bent. Omdat ik vaak uitkijk naar de boom die op de parkeerplaats staat. En het me opviel dat de bewoners van het zorgcentrum dat ook deden besloot ik daar een gedicht over te schrijven. Deze wil ik graag met jullie delen.
De Boom:
Alleen en verloren staar jij naar buiten,
Verzonken in je gedachten,
Met een traan van verdriet,
hoop je dat niemand je ziet.
Als onze blikken elkaar kruisen,
kijk je verschrikt op,
je knikt naar me, met een glimlach,
want het gaat toch top.
We kijken naar de boom in het midden,
Die onze levens aanschouwd,
Veranderend van kleur,
iets simpels maar zo vertrouwd.
Als het leven kleiner wordt,
verlies je stukjes van jezelf,
genietend van andere dingen,
hoor je opeens de vogeltjes zingen.
De boom in ons midden,
Die er altijd al stond
Wordt opeens een pleister,
op een onzichtbare wond.
Een boom vol met lichtpuntjes
elk seizoen weer,
is iets om naar uit te kijken,
keer op keer.
Terwijl jij naar mij kijkt, kijk ik naar jou
Een boom vol met bladeren waar ik van hou!