Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
De naam die jij vergat:
Je kijkt me aan, maar ziet mij niet,
mijn naam verdwijnt in jouw verdriet.
Alsof de tijd van jou steelt,
wat jij ooit wist, voelt en deelt.
Je vraagt soms zacht: “Wie ben jij dan?”
en ik lach lief, zo goed ik kan.
Maar in mijn borst breekt iets kapot,
een scheur die niemand hechten kan, zo rot.
Jouw ogen dwalen, zoeken rond,
naar iets bekends, de warme grond.
Ze vinden mij niet meer terug,
confronterend, ik slaak een zucht.
Toch voel ik liefde, zacht en waar,
onder je blik, al zie je mij niet daar.
Een trilling in je hand zo klein,
herinnering zonder vorm of zijn.
En zelfs al raakt mijn naam vervaagd,
ook als jij naar mij staart..
jouw hart herkent wat jij niet ziet:
mijn liefde voor jou slijt simpelweg niet.
Dus hou ik vast, zo stil, zo zacht,
aan jou die leeft, onverwacht.
Herinneringen vallen stuk voor stuk,
maar jij blijft jij; mijn levensgeluk!