Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Donkere kamers:
Er waren dagen dat ik dacht: genoeg,
alsof mijn bestaan geen zin meer droeg.
Ik keek naar muren, grauw en koud,
mijn leven voelde leeg, versleten, oud.
Mijn eigen hoofd schreeuwde luid,
het duwde alle vrolijkheid eruit.
De stilte werd een harde kreet,
mijn pijn was, wat ik verbeet.
Ik droeg een lach, maar vanbinnen
wist ik niet of ik zou blijven winnen.
Ik wilde slapen, eindeloos,
verdwijnen stil, belangeloos.
Toch hield iets kleins me stevig vast,
een sprankje hoop al was het zacht.
Een hand, een blik, een stille stem,
die zei: “Je hoort hier, blijf bij hen.”
Nu kijk ik om en zie ik weer licht,
de zware last raakt uit mijn zicht.
De storm is weg, de lucht is weer vrij,
ik leef, ik adem, ik ben weer blij.
Ik sta hier, rechtop, sterk en heel,
ik die vecht, voelt en deelt.
Ik buig niet meer voor duistere pijn,
ik weet: dit leven zal van mij zijn.
Dit is een persoonlijk gedicht dat ik schreef in het kader van de Week van de Suicidepreventie.
Over de donkere gedachten die ik ooit had, de pijn en stilte, maar ook over de hoop, kracht en het terugvinden van het leven.
Denk jij aan zelfdooding en heb je hulp nodig: ga naar 113.nl of bel met 0800-0113
Weet dat je gezien wordt, en dat je waardevol bent!