Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
“Een jas van stoer en sterk”
Ik draag een jas van stoer en sterk,
terwijl ik lach, knik en zeg: “het gaat”.
Emoties stormen door mij heen,
mijn echte gevoel vervaagt.
De stilte vult mijn kleine kamer,
gedachten waaien door mijn hoofd.
Ik fluister zachtjes naar mezelf:
“Misschien wordt mijn pijn ooit gehoord.”
Ik weet wel dat ik vragen mag,
maar de woorden blijven vast.
Ze voelen zwaar, te groot, te veel,
alsof hulp vragen zwakte was.
Dus bouw ik muren om me heen,
van grapjes, stilte, simpel gepraat.
Wie kijkt, die ziet alleen een mens,
waar zogenaamd niets mis mee gaat.
Toch droom ik soms, heel stiekem stil,
dat iemand over mijn muur heen kijkt.
Die vraagt: “Hoe gaat het echt met jou?”
en dat ik antwoord met mijn strijd.
Want sterk zijn is niet altijd zwijgen,
kwetsbaar delen is ook een kracht.
Misschien, als ik mijn hand eens reik,
vind ik de steun waar ik op wacht.
En als die dag dan komen mag,
voelt mijn hart geliefd en vrij.
Dan deel ik mijn last zonder schaamte,
en ben ik sterker, meer dan alleen “mij”.