Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Een masker:
Ik draag een glimlach als een schild,
een masker dat naar de buitenwereld gilt:
Maar diep vanbinnen, fluistert zacht
een stem die ’s nachts naar buiten lacht,
die zegt: “Ik wil niet als voortaan,
ik wil gewoon zijn, zoals ik ben; bestaan”
Verlangen dat zich stil verheft,
om los te laten en te doen waaraan ik me hecht.
Om te breken met de stille dwang,
me beter voor te doen, al zo lang.
Zie mij… niet wat ik laat zien,
maar wat ik voel, is wat ik misschien
niet altijd durf of uit kan spreken,
die kleine scheuren, die de stilte breken.
Ik wil gevonden worden zonder zoeken,
niet in gebaren, niet in boeken.
Gewoon… een blik die mij echt ziet,
ook als ik struikel, ook in verdriet.
Een thuis in ogen, zacht en klaar,
waar ik gewoon mezelf mag zijn,
zonder meer, en zonder zwaar.