Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Een moment van herkenning:
Vandaag keek jij mij plots weer aan,
alsof de mist even weg mocht gaan.
Je ogen vonden mij, heel zacht,
een kleine vonk, een glimp van kracht.
Je sprak geen woorden zoals toen,
we kunnen niet meer praten zoals we doen.
Maar toch voelde ik, heel diep vanbinnen,
dat jij mij even weer kon vinden.
Je hand was warm, jouw blik dichtbij,
een flits van vroeger raakte mij.
Alsof je hart mij even begroette,
zei: “Stop maar, je hoeft niet meer te wroette.”
En toen je, je armen om mij heen sloeg,
voelde ik liefde, warmte genoeg.
Niet zoals vroeger, niet volledig vrij,
maar toch: je knuffel troostte mij.
Een moment zo klein, zo stil, zo echt,
een stukje herinnering dat tegen me zegt:
“Ik zie je nog, al is het maar even;
een stukje jij blijft in mijn leven.”
Ik hou dit vast, heel zacht, heel fijn,
een korte herkenning, waar ik bij mocht zijn!