Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Getrippel van geluk:
Ik hoor de pootjes op de grond,
getrippel dat steeds naar voren komt
Een hup, een draai, een snelle race,
ze rennen vrolijk, zonder vrees.
Hun neusjes tikken zacht mijn been,
een duwtje hier, ik wil aandacht nu meteen.
Ze vragen stil maar oh zo luid:
“Kom mama, een snoepje, dat is mijn buit!”
Een sprong op bed of op de stoel,
hun streken laten me lachen, dat is wat ik voel.
Maar even later, stil en klein,
kruipen ze dicht tegen me aan, dat vind ik fijn.
Hun vacht zo zacht, de ogen mild,
een knuffel die mijn eenzaamheid stilt.
Ze fluisteren zonder stem of woord,
een liefde die nooit wordt verstoord.
In hupjes, streken, knuffels fijn,
vind ik geluk, door bij mijn konijnen te zijn.