Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Het koude glas:
Soms voelt de kamer te stil,
alsof er niemand luisteren wil.
De muren echoën mijn gedachten,
ik verlang, maar blijf wachten.
Ik wens een hand die mij raakt,
een arm die troost, een hart dat vraagt:
“Hoe gaat het, wat draag je mee?”
zodat ik deel, vertel aan twee.
Maar in mijn handen blijft het leeg,
geen schouder, geen arm, ik zweeg.
Ik zoek nabijheid, tast in de nacht,
maar vind alleen mijn eigen kracht.
Toch draag ik hoop, een stille wens,
dat ooit dichtbij een lief mens
mij ziet, mij voelt, en bij mij blijft,
en zo de leegte weg drijft.
Een knuffel breekt het koude glas,
laat mij weer voelen wie ik was.
Dan smelt het eenzame gevoel,
en vind ik vrede, zacht en koel.