Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Loslaten:
Ik houd je vast, al is het zachtjes maar,
dit is de laatste keer niet waar?
alsof mijn handen weten:
dit is een moment om niet te vergeten.
Je adem trilt, je ogen moe,
maar warm, kijkt je naar mij toe.
Ik zoek je hand, ik voel je huid,
en hoop dat jij niet van binnen huilt.
De tijd beweegt zo snel, zo stil,
hij neemt je mee, verder als ik wil.
Ik wil roepen dat je blijven moet,
maar fluister slechts: ga maar het komt goed.
Mijn hart wil jou nog vasthouden,
en hoopt dat ik een oplossing kan bouwen.
Maar diep vanbinnen weet ik wel,
dit zal veranderen wellicht heel snel.
Ik zal langzaam moeten leren los te laten,
stap voor stap, want jij zal mij verlaten.
Ik slik, er drupt een traan,
ik voel mijn verdriet en laat het gaan.
Want verdriet hoort bij beminnen.
Je was een thuis, voor mij van binnen.
En als jij straks niet meer naast mij staat,
jouw stem niet meer klinkt, mij verlaat.
Blijf jou warmte in de kou,
het vertrouwede waar ik zo van hou.
Afscheid doet pijn, het breekt, het snijdt,
maar liefde blijft bestaan, zelfs wanneer je lijdt.
En in dat weten vind ik de kracht,
om je los te laten, al is het sneller als verwacht.