Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Ruimte:
Er brak een scheurtje in de lucht,
waar eerst alleen de donder zucht.
Een zilte stilte sloop naar binnen,
als ochtendmist op slaperige zinnen.
Tussen de muren van mijn hoofd,
groeide iets dat was gedoofd.
Een adem, als een boom,
die buigt niet breekt, als in een droom.
Ik voelde mezelf weer opengaan,
als knoppen die na de winter staan.
Langzaam, traag, maar vol vertrouwen,
begon mijn ziel weer licht te bouwen.
Een vlammetje, nog klein en zwak,
zoals de zon verscholen achter een dak.
Geen vuurzee die meteen verblindt,
maar warmte die mijn plek hervindt.
Mijn hart een tuin, eerst dor en stil,
nu weer een bron van wat ik wil.
Ik bloei niet luid, maar wel oprecht,
mijn wortels groeien langzaam echt.
Ik draag mijn kracht nu als een jas,
geweven uit wie ik ooit was.
En elke stap, elk stil gebaar,
maakt ruimte vrij, zo wonderbaar!