Al sinds mijn tienertijd schrijf ik geregeld gedichten. Vaak om opgekomen gedachten en gevoelens een plek te geven. Na een lange tijd van niet schrijven, merkte ik dat ik het miste. Ik geef mezelf nu dan ook de ruimte om te ontdekken of ik het nog net zo fijn vind. Zoals je ziet is het me gelukt om een gedicht te schrijven die ik graag met jullie wil delen.
Toelaten
Ik voel iets opkomen,
stil en traag,
een traan misschien,
of een stille vraag.
Lang hield ik het binnen,
uit gewoonte of uit angst,
maar vandaag geef ik mezelf,
wat het al zolang verlangd.
Ik mag verdrietig zijn,
of boos, of blij,
elk gevoel dat hoort erbij.
Een traan op mijn wang,
een zucht door mijn lijf,
het voelt als ruimte.
Geen masker vandaag,
geen glimlach van steen,
maar mijn echte emotie,
puur van mij alleen.
Want voelen is leven,
dat weet ik nu pas,
elke emotie wijst mij een weg,
het is als leven met een kompas.