Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Tranen:
Er zit iets in mij, zacht en stil,
een druppel die niet vallen wil.
Alsof m’n hart soms fluistert: wacht,
je mag wel breken maar wel heel zacht.
Mijn ogen glanzen, maar blijven droog,
alsof verdriet mij voorloog.
Ik voel het wel, diep in mijn lijf,
maar het huilt liever zonder bewijs.
Soms droom ik stil van dat moment,
dat ik mezelf niet meer verwend
dat ik gewoon mag zijn, heel klein,
en tranen zachtjes welkom zijn.
Dat ik niet hoef te vechten, niet hoef te doen,
alleen maar even kan verdwijnen in een zoen
van water op mijn wangen, heel dichtbij,
alsof m’n ziel zegt: ik ben er, ik ben mij.
En als die traan dan eindelijk rolt,
heel langzaam, warm en ongetold,
voelt het niet als zwakte, maar als licht,
een beetje liefde in m’n gezicht.