Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Verborgen tranen:
Er zit een brok diep in mijn keel,
ik slik, maar het blijft, te veel.
Tranen branden, maar ik knik,
“het gaat wel hoor,” lach ik.. te dik.
Mijn hart bonkt snel, mijn adem stokt,
alsof iets breekbaars, schuilt en lokt.
De angst kruipt stil in elke spier,
ik bevries, blijf hangen in het hier.
Soms wil ik schreeuwen,
maar mijn handen beven.
Ik glimlach, maak een grap,
speel sterk.. stap voor stap.
Ik voel de drang om iets te doen,
iets wat pijn doet, net als toen..
Want wat vanbinnen zit, dat wringt,
het knaagt, het fluistert, het verdrinkt.
Ik ben zo moe van “ik red me wel,”
van muren bouwen, wellicht te snel.
Van bang zijn om te breken,
naar iemand zou eens moeten weten.
Toch ergens diep, een sprankje zacht,
een stem die fluistert in de nacht:
“Huil maar, laat los, het is oké..
je hoeft niet meer, je bent er, en dat is twee!