Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Verlamd van angst:
Mijn lichaam ligt, maar voelt niet vrij,
de angst verstijft, verlamt mij.
Ik wil bewegen, wil ontsnappen,
maar blijf verward om adem happen.
De kamer draait, ik ken haar niet,
de muren fluisteren een vreemd verdriet.
Alsof de plek waarin ik leef,
geen thuis maar enkel schaduw geeft.
Herinneringen grijpen hard,
ze branden door mijn hoofd, zo zwart.
Steeds opnieuw, opnieuw beleefd,
tot ik niet weet wat echt nog leeft.
Slapen durf ik niet, bewegen evenmin,
ik zit gevangen in een eindeloos begin.
Ik ben hier veilig, dat zegt de tijd,
maar mijn lijf gelooft het niet, het strijdt.
En zo verstil ik, keer op keer,
verloren in een angst alweer.
Tot ik mijzelf weer zacht herinner:
je bent hier nu, jij bent de winnaar!