Gedichten schrijven is voor mij een manier om stil te staan bij wat ik voel en meemaak. Woorden helpen mij om emoties, gedachten en herinneringen een plek te geven. Soms komt een gedicht voort uit een mooi moment, soms uit iets moeilijks. Het kan gaan over liefde, verlies, hoop, of gewoon over iets kleins wat me opvalt in het dagelijks leven. Na jaren geen gedichten meer te hebben geschreven, heb ik deze hobby weer opgepakt. Met mijn gedichten probeer ik te luisteren naar wat er in mij opkomt. Elk gedicht is eerlijk en komt recht uit mijn hart. Ik hoop dat anderen zich erin herkennen, geraakt worden of er even bij stil blijven staan. Zoals je ziet is het me gelukt om een nieuw gedicht te schrijven wat ik graag met jullie wil delen!
Zomernachten:
De zon hangt hoog, de lucht staat stil,
zweet op je rug, het is niet wat je wil,
en toch verlang je, diep vanbinnen,
naar schaduw, rust, iets te bezinnen.
De middag brandt, op stenen heet,
alles vertraagt, niemand die weet,
hoe lang dit licht nog blijven zal,
voor het zakt, zonder val.
Kinderen lachen, ijsjes smelten,
in tuinen, loop je op stelten.
De tijd trekt traag een gouden spoor,
de hitte weegt, je zucht erdoor.
Dan komt de avond, met een bries,
die fluistert zachtjes, als iets liefs,
dat zegt: “Je hebt genoeg gedaan,
adem nu in, laat los, laat gaan.”
Laat elke druppel zweet je leren,
zelfzorg mag je nooit negeren.
Wees lief voor jou, zo puur, zo echt,
niet enkel sterk, maar ook oprecht.
In de verte struikelt zacht,
de belofte van de zomernacht.
Waar de wind danst langs de bomen,
zoals dromen die langs komen.
De sterren knipogen in het blauw,
de lucht wordt koel, en prachtig, wauw!
Laat nu maar komen, de nacht zo fijn,
met zachte lucht en zilveren schijn.
Met een dekentje van avondlicht,
doe je vredig je ogen dicht.