Nog geen twee weken gelden ben ik geopereerd. Niks kleins, niks wat je zomaar even doet. En toch dacht ik ergens in mijn hoofd: “Na een weekje rust kan ik vast weer van alles.” Maar nu zit ik midden in een herstelperiode van drie maanden, waarvan de eerste zes weken zonder bukken, tillen of zwaar werk. En dat valt me zwaar. Niet alleen lichamelijk, maar vooral mentaal.
Ik merk hoe sterk de overtuiging in mij zit dat ik moet doorgaan. Dat ik pijn moet negeren, dat ik sterk moet zijn. Alsof zwakte tonen of rust nemen gelijk staat aan falen. Alsof ik alleen waardevol ben als ik altijd maar doorga, altijd maar presteer. En dus wil ik sneller dan goed voor me is. Ik betrap mezelf erop dat ik dingen oppak die ik nog helemaal niet zou moeten doen. Dat ik luister naar de stem in mijn hoofd die zegt: “Kom op, stel je niet aan.” Terwijl mijn lichaam iets heel anders zegt.
Wat ik niet had verwacht, is hoe eenzaam dit proces soms voelt. Terwijl de wereld doorgaat, lijk ik even stil te staan. Iedereen heeft z’n eigen leven, z’n eigen ritme, en ik zit thuis, beperkt in wat ik kan, met mijn gedachten en frustraties als gezelschap. Soms voel ik me vergeten. Of alsof ik me aanstel als ik vertel dat het zwaar is. Dat luisteren naar mijn lichaam (naar die grenzen, naar de signalen van vermoeidheid en pijn) voor mij misschien wel het moeilijkste van alles is. Want het betekent toegeven. Het betekent hulp toelaten. Het betekent mezelf toestemming geven om kwetsbaar te zijn. En dat is spannend.
Toch weet ik ergens diep vanbinnen dat juist in die zachtheid de kracht zit. Dat herstellen niet alleen gaat over fysieke genezing, maar ook over hoe ik met mezelf omga. Over geduld, over mildheid, over ruimte maken voor wat er is. Zonder oordeel! Deze periode daagt me uit. Het vraagt dat ik vertraag, dat ik stilsta, dat ik leer opnieuw contact te maken met mijn lichaam en met de grenzen die ik jarenlang heb genegeerd. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos