De afgelopen weken waren lastig. Na mijn terugval had ik gehoopt dat ik meteen weer de draad kon oppakken, maar eerlijk? Dat lukte niet. De eerste weken kon ik mezelf er maar moeilijk van weerhouden om te bijten. De drang was sterk, vooral op momenten van stress of verveling. Het voelde alsof ik steeds opnieuw moest beginnen, zonder dat het echt lukte.
Toch is er sinds een week iets veranderd. Voor het eerst sinds lange tijd lukt het me weer om mijn nagels met rust te laten. En ik denk dat dat komt doordat ik me lichamelijk beter voel. De pijn van na mijn operatie is minder geworden, en daardoor zit ik beter in mijn vel. Ik heb meer ruimte in mijn hoofd, meer rust in mijn lijf. En blijkbaar heeft dat effect op mijn gewoontes.
Het klinkt misschien raar, maar het zien van die kleine witte randjes aan mijn nagels maakt me blij. Ze zijn nog niet lang, niet perfect, maar ze zijn er. En dat zegt genoeg. Het betekent dat mijn nagels weer de kans krijgen om te groeien. Dat ík weer de kans krijg om verder te groeien. Ik besef wel dat juist nu de meest spannende weken aanbreken. Dit is het moment waarop ik moet “doorpakken”. Het moment waarop het verleidelijk wordt om weer te denken: “Ach, eentje kort maken kan toch wel?” Maar nee, juist nu wil ik volhouden. Niet alleen om te stoppen met nagelbijten, maar om vol te houden met zorgen voor mezelf. Want elke keer dat ik ervoor kies om niet te bijten, kies ik voor mezelf.
Er zijn geen grote mijlpalen deze keer. Geen wekenlange successen of perfecte nagels. Maar er zijn kleine overwinningen. Momenten waarop ik even stilsta, voel wat ik nodig heb, en mezelf kies. En dat is misschien wel het belangrijkste van alles. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos
Meer blogs over mijn proces van het stoppen met nagelbijten:
Opnieuw stoppen met nagelbijten – Nagelbijten #1
Mijn nagels groeien, en ik groei mee! – Nagelbijten #2
Een stapje terug – Nagelbijten #3