Ik ben Sharon Roos, ik ben 31 jaar en ik slaap nog steeds met een knuffel. Niet zomaar een knuffel, maar Langoor, een konijn met lange, zachte oren en een hart van troost. Hij is mijn trouwste metgezel. Als er ooit brand zou uitbreken en ik maar een ding kon redden, dan wist ik het meteen: Langoor. Hij is de enige die er altijd is geweest. Door alles heen. Toen ik klein was en te maken kreeg met mishandeling, was hij mijn troostpunt. Terwijl de wereld om mij heen onveilig voelde, bood hij mij iets waar ik me aan vast kon houden. Iets zachts, iets dat geen pijn deed, iets dat er gewoon wás – zonder oordeel, zonder eisen. Hij was mijn veilige haven in een tijd waarin veiligheid zeldzaam was.
Die band is nooit verdwenen. Ook nu, jaren later, als volwassen vrouw, val ik nog steeds terug op Langoor. Niet omdat ik zwak ben, maar omdat ik geleerd heb waar mijn kracht ligt: in het erkennen van wat mij helpt, wat mij rust geeft. Langoor is voor mij geen ‘kinderachtig ding’, hij is een deel van mijn overleving. Een herinnering aan hoe ik staande ben gebleven. Hij gaat zelfs mee naar het ziekenhuis. Of het nu voor onderzoeken of opnames is, hij ligt dan bij me of zit veilig in mijn tas. Het voelt dan alsof ik niet alleen ben. Hij is een stukje thuis dat ik met me meedraag, ook op plekken waar ik me anders kwetsbaar voel.
Na al die jaren begon zijn lijfje versleten te raken. De stof was dun, de vulling minder stevig. Het idee dat ik hem zou kwijtraken, dat raakte me diep. Dus gaf ik hem een nieuw lijfje. Zijn kopje en oren zijn nog origineel, maar zijn lichaam is vernieuwd. Het is alsof ik hem een tweede leven heb gegeven, en daarmee ook mezelf weer wat extra kracht. Sommige mensen zullen het misschien niet begrijpen, en dat is oké. Want ik weet wat Langoor voor mij betekent. Hij is mijn herinnering, mijn troost, mijn veilige plek. Mijn constante in een wereld die vaak veranderlijk en onvoorspelbaar is. Langoor is niet zomaar een knuffel. Hij is mijn verhaal. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos