In mijn puberteit droeg ik bijna elke dag make-up. Voor mij was het meer dan alleen een routine, het was een manier om mezelf te uiten. Om controle te voelen in een wereld die vaak chaotisch en verwarrend was. Maar het was ook een masker. Een beschermlaagje tussen mij en de buitenwereld.
Zeker na mijn uithuisplaatsing had ik het moeilijk. Mijn leven stond op z’n kop en ik voelde me vaak onveilig, klein en onzichtbaar. Make-up hielp me dan om iets van kracht uit te stralen, ook als ik die vanbinnen helemaal niet voelde. Het was een soort harnas dat me hielp om naar buiten te stappen en de dag door te komen, zelfs als ik eigenlijk alleen maar wilde verdwijnen.
Toch ben ik op een gegeven moment gestopt met het dragen van make-up. Dat had meerdere redenen. Een van de belangrijkste was dat ik fysiek achteruit ging. Ik had minder energie, mijn lichaam vroeg om rust, en make-up dragen hoe klein het ook leek, kostte gewoon te veel energie. Mijn dagen draaiden steeds meer om keuzes maken: waar geef ik mijn beperkte energie aan uit? En steeds vaker viel make-up dan af.
Daarnaast had ik het gevoel dat ik het toch niet meer waard was om tijd en aandacht aan mezelf te besteden. Alsof ik mezelf een beetje kwijt was geraakt. Wat ooit een vorm van zelfliefde was, voelde ineens als iets overbodigs, of zelfs belastend. Ik zei tegen mezelf dat het niet nodig was. Maar in werkelijkheid was ik mezelf aan het vergeten.
De afgelopen tijd is er langzaam iets veranderd. Ik heb opnieuw een kwast opgepakt, weer met kleur en vorm gespeeld, en het voelt… goed. Niet als een masker, niet als een verplichting, maar als een keuze. Een liefdevolle keuze. Make-up is nu geen bescherming meer, maar een manier om mezelf weer te zien en om mezelf te laten zien.
Het voelt alsof ik een stukje van mezelf heb teruggevonden. Niet het meisje van toen, maar de vrouw van nu. Een vrouw die moeilijke dingen heeft meegemaakt, die haar lichaam beter is gaan leren kennen. Die weet hoe kostbaar haar energie is, maar die ook weet dat ze het waard is om ruimte in te nemen. Om zacht te zijn voor zichzelf. En om zichzelf weer te mogen laten stralen. En dat voelt echt als thuiskomen bij mezelf.
Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos