Vorige week gebeurde er iets kleins wat voor mij eigenlijk heel groot is: ik heb mijn nagels geknipt. Dat klinkt misschien als iets heel normaals, iets wat mensen gewoon doen. Maar voor mij is het bijzonder. Het is namelijk de eerste keer in ontzettend lange tijd dat ik dat deed zonder dat ik eerst mijn nagels helemaal had afgebeten/gepulkt.
Nagelbijten is iets waar ik al jaren mee worstel. Vaak doe ik het zonder dat ik het door heb. Het is iets waar ik me ook vaak voor geschaamd heb. Mooie handen? Die had ik niet. Toch is er de laatste weken is er iets veranderd. Ik weet niet precies wat, maar misschien doet dat er ook niet toe. Hoe dan ook: ik ben erin geslaagd mijn nagels te laten groeien. Niet perfect, maar ze zijn er nog. En vandaag waren ze eindelijk zo lang, dat ze geknipt moesten worden. Niet gebeten, maar GEKNIPT.
Toch weet ik dat nu de echte uitdaging pas begint. Mijn nagels zijn nog niet zo sterk. Ze breken snel af, en als er dan eentje sneuvelt, voelt het meteen weer onrustig. Wat moet ik dan doen? Laat ik de rest zitten? Of ga ik weer terug naar de oude gewoonte: alles kort maken, zodat het weer ‘gelijk’ is? Vroeger betekende dat automatisch: bijten, tot ze weer allemaal even kort waren. Het is gek hoe zoiets simpels als een afgebroken nagel meteen een innerlijke strijd kan losmaken. Maar ik probeer het anders te doen deze keer. Leren accepteren dat ze ongelijk mogen zijn. Dat het niet perfect hoeft. En dat afbreken niet betekent dat ik helemaal opnieuw moet beginnen.
Wat me helpt om vol te houden, is het schrijven over mijn proces met het stoppen met nagelbijten. Door het te delen, heb ik voor mezelf een soort stok achter de deur gecreëerd. Door het op te schrijven, herinner ik mezelf eraan waarom ik hiermee begonnen ben, en hoeveel het me waard is. Ik hoop dat ik de volgende keer dat ik hier iets over schrijf, weer een stapje verder ben. En dat ik, ondanks af en toe een terugval of een afgebroken nagel, blijf kiezen voor vooruitgang.
Het zijn van die kleine overwinningen die voelen als grote mijlpalen. En deze wilde ik graag delen. Want eerlijk? Ik ben trots. Niet omdat mijn nagels er prachtig uitzien; maar omdat ik volhoud. Stapje voor stapje. Dankjewel dat je de moeite neemt om dit te lezen. Het betekent veel voor me.
Liefs,
Sharon Roos